ὀρθογώνιος

See also: ορθογώνιος

Ancient Greek

Etymology

From ὀρθός (orthós) +‎ γωνίᾱ (gōníā) +‎ -ιος (-ios).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /or.tʰo.ɡɔ̌ː.ni.os/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /or.tʰoˈɡo.ni.os/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /or.θoˈɣo.ni.os/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /or.θoˈɣo.ni.os/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /or.θoˈɣo.ni.os/

Adjective

ὀρθογώνῐος • (orthogṓnĭos) m or f (neuter ὀρθογώνῐον); second declension

rectangular
(nominalized, neuter, geometry) rectangle

Declension

Second declension of ὀρθογώνῐος; ὀρθογώνῐον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ὀρθογώνῐος orthogṓnĭos	ὀρθογώνῐον orthogṓnĭon	ὀρθογωνῐ́ω orthogōnĭ́ō	ὀρθογωνῐ́ω orthogōnĭ́ō	ὀρθογώνῐοι orthogṓnĭoi	ὀρθογώνῐᾰ orthogṓnĭă
Genitive	ὀρθογωνῐ́ου orthogōnĭ́ou	ὀρθογωνῐ́ου orthogōnĭ́ou	ὀρθογωνῐ́οιν orthogōnĭ́oin	ὀρθογωνῐ́οιν orthogōnĭ́oin	ὀρθογωνῐ́ων orthogōnĭ́ōn	ὀρθογωνῐ́ων orthogōnĭ́ōn
Dative	ὀρθογωνῐ́ῳ orthogōnĭ́ōi	ὀρθογωνῐ́ῳ orthogōnĭ́ōi	ὀρθογωνῐ́οιν orthogōnĭ́oin	ὀρθογωνῐ́οιν orthogōnĭ́oin	ὀρθογωνῐ́οις orthogōnĭ́ois	ὀρθογωνῐ́οις orthogōnĭ́ois
Accusative	ὀρθογώνῐον orthogṓnĭon	ὀρθογώνῐον orthogṓnĭon	ὀρθογωνῐ́ω orthogōnĭ́ō	ὀρθογωνῐ́ω orthogōnĭ́ō	ὀρθογωνῐ́ους orthogōnĭ́ous	ὀρθογώνῐᾰ orthogṓnĭă
Vocative	ὀρθογώνῐε orthogṓnĭe	ὀρθογώνῐον orthogṓnĭon	ὀρθογωνῐ́ω orthogōnĭ́ō	ὀρθογωνῐ́ω orthogōnĭ́ō	ὀρθογώνῐοι orthogṓnĭoi	ὀρθογώνῐᾰ orthogṓnĭă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ὀρθογωνῐ́ως orthogōnĭ́ōs		ὀρθογωνῐώτερος orthogōnĭṓteros		ὀρθογωνῐώτᾰτος orthogōnĭṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

Greek: ορθογώνιος (orthogónios)
→ English: orthogonium
→ Latin: orthogōnius
⇒ Translingual: Orthogonioptilum