ὑποχωρέω

Ancient Greek

Etymology

From ὑπο- (hupo-) +‎ χωρέω (khōréō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.kʰɔː.ré.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.po.kʰoˈre.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /y.po.xoˈre.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.po.xoˈre.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.po.xoˈre.o/

Verb

ὑποχωρέω • (hupokhōréō)

Conjugation

Present: ὑποχωρέω (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποχωρέω	ὑποχωρέεις	ὑποχωρέει	ὑποχωρέετον	ὑποχωρέετον	ὑποχωρέομεν	ὑποχωρέετε	ὑποχωρέουσῐ(ν)
	subjunctive	ὑποχωρέω	ὑποχωρέῃς	ὑποχωρέῃ	ὑποχωρέητον	ὑποχωρέητον	ὑποχωρέωμεν	ὑποχωρέητε	ὑποχωρέωσῐ(ν)
	optative	ὑποχωρέοιμῐ	ὑποχωρέοις	ὑποχωρέοι	ὑποχωρέοιτον	ὑποχωρεοίτην	ὑποχωρέοιμεν	ὑποχωρέοιτε	ὑποχωρέοιεν
	imperative		ὑποχώρεε	ὑποχωρεέτω	ὑποχωρέετον	ὑποχωρεέτων		ὑποχωρέετε	ὑποχωρεόντων
		active
infinitive		ὑποχωρέειν
participle	m	ὑποχωρέων
	f	ὑποχωρέουσᾰ
	n	ὑποχωρέον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ὑποχωρῶ (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποχωρῶ	ὑποχωρεῖς	ὑποχωρεῖ	ὑποχωρεῖτον	ὑποχωρεῖτον	ὑποχωροῦμεν	ὑποχωρεῖτε	ὑποχωροῦσῐ(ν)
	subjunctive	ὑποχωρῶ	ὑποχωρῇς	ὑποχωρῇ	ὑποχωρῆτον	ὑποχωρῆτον	ὑποχωρῶμεν	ὑποχωρῆτε	ὑποχωρῶσῐ(ν)
	optative	ὑποχωροίην / ὑποχωροῖμῐ	ὑποχωροίης / ὑποχωροῖς	ὑποχωροίη / ὑποχωροῖ	ὑποχωροῖτον / ὑποχωροίητον	ὑποχωροίτην / ὑποχωροιήτην	ὑποχωροῖμεν / ὑποχωροίημεν	ὑποχωροῖτε / ὑποχωροίητε	ὑποχωροῖεν / ὑποχωροίησᾰν
	imperative		ὑποχώρει	ὑποχωρείτω	ὑποχωρεῖτον	ὑποχωρείτων		ὑποχωρεῖτε	ὑποχωρούντων
		active
infinitive		ὑποχωρεῖν
participle	m	ὑποχωρῶν
	f	ὑποχωροῦσᾰ
	n	ὑποχωροῦν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὑπεχώρεον (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπεχώρεον	ὑπεχώρεες	ὑπεχώρεε(ν)	ὑπεχωρέετον	ὑπεχωρεέτην	ὑπεχωρέομεν	ὑπεχωρέετε	ὑπεχώρεον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὑπεχώρουν (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπεχώρουν	ὑπεχώρεις	ὑπεχώρει	ὑπεχωρεῖτον	ὑπεχωρείτην	ὑπεχωροῦμεν	ὑπεχωρεῖτε	ὑπεχώρουν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ὑποχωρήσω, ὑποχωρήσομαι, ὑποχωρηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποχωρήσω	ὑποχωρήσεις	ὑποχωρήσει	ὑποχωρήσετον	ὑποχωρήσετον	ὑποχωρήσομεν	ὑποχωρήσετε	ὑποχωρήσουσῐ(ν)
active	optative	ὑποχωρήσοιμῐ	ὑποχωρήσοις	ὑποχωρήσοι	ὑποχωρήσοιτον	ὑποχωρησοίτην	ὑποχωρήσοιμεν	ὑποχωρήσοιτε	ὑποχωρήσοιεν
middle	indicative	ὑποχωρήσομαι	ὑποχωρήσῃ / ὑποχωρήσει	ὑποχωρήσεται	ὑποχωρήσεσθον	ὑποχωρήσεσθον	ὑποχωρησόμεθᾰ	ὑποχωρήσεσθε	ὑποχωρήσονται
middle	optative	ὑποχωρησοίμην	ὑποχωρήσοιο	ὑποχωρήσοιτο	ὑποχωρήσοισθον	ὑποχωρησοίσθην	ὑποχωρησοίμεθᾰ	ὑποχωρήσοισθε	ὑποχωρήσοιντο
passive	indicative	ὑποχωρηθήσομαι	ὑποχωρηθήσῃ	ὑποχωρηθήσεται	ὑποχωρηθήσεσθον	ὑποχωρηθήσεσθον	ὑποχωρηθησόμεθᾰ	ὑποχωρηθήσεσθε	ὑποχωρηθήσονται
passive	optative	ὑποχωρηθησοίμην	ὑποχωρηθήσοιο	ὑποχωρηθήσοιτο	ὑποχωρηθήσοισθον	ὑποχωρηθησοίσθην	ὑποχωρηθησοίμεθᾰ	ὑποχωρηθήσοισθε	ὑποχωρηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ὑποχωρήσειν			ὑποχωρήσεσθαι		ὑποχωρηθήσεσθαι
participle	m	ὑποχωρήσων			ὑποχωρησόμενος		ὑποχωρηθησόμενος
	f	ὑποχωρήσουσᾰ			ὑποχωρησομένη		ὑποχωρηθησομένη
	n	ὑποχωρῆσον			ὑποχωρησόμενον		ὑποχωρηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὑπεχώρησᾰ, ὑπεχωρήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπεχώρησᾰ	ὑπεχώρησᾰς	ὑπεχώρησε(ν)	ὑπεχωρήσᾰτον	ὑπεχωρησᾰ́την	ὑπεχωρήσᾰμεν	ὑπεχωρήσᾰτε	ὑπεχώρησᾰν
	subjunctive	ὑποχωρήσω	ὑποχωρήσῃς	ὑποχωρήσῃ	ὑποχωρήσητον	ὑποχωρήσητον	ὑποχωρήσωμεν	ὑποχωρήσητε	ὑποχωρήσωσῐ(ν)
	optative	ὑποχωρήσαιμῐ	ὑποχωρήσειᾰς / ὑποχωρήσαις	ὑποχωρήσειε(ν) / ὑποχωρήσαι	ὑποχωρήσαιτον	ὑποχωρησαίτην	ὑποχωρήσαιμεν	ὑποχωρήσαιτε	ὑποχωρήσειᾰν / ὑποχωρήσαιεν
	imperative		ὑποχώρησον	ὑποχωρησᾰ́τω	ὑποχωρήσᾰτον	ὑποχωρησᾰ́των		ὑποχωρήσᾰτε	ὑποχωρησᾰ́ντων
passive	indicative	ὑπεχωρήθην	ὑπεχωρήθης	ὑπεχωρήθη	ὑπεχωρήθητον	ὑπεχωρηθήτην	ὑπεχωρήθημεν	ὑπεχωρήθητε	ὑπεχωρήθησᾰν
	subjunctive	ὑποχωρηθῶ	ὑποχωρηθῇς	ὑποχωρηθῇ	ὑποχωρηθῆτον	ὑποχωρηθῆτον	ὑποχωρηθῶμεν	ὑποχωρηθῆτε	ὑποχωρηθῶσῐ(ν)
	optative	ὑποχωρηθείην	ὑποχωρηθείης	ὑποχωρηθείη	ὑποχωρηθεῖτον / ὑποχωρηθείητον	ὑποχωρηθείτην / ὑποχωρηθειήτην	ὑποχωρηθεῖμεν / ὑποχωρηθείημεν	ὑποχωρηθεῖτε / ὑποχωρηθείητε	ὑποχωρηθεῖεν / ὑποχωρηθείησᾰν
	imperative		ὑποχωρήθητῐ	ὑποχωρηθήτω	ὑποχωρήθητον	ὑποχωρηθήτων		ὑποχωρήθητε	ὑποχωρηθέντων
		active					passive
infinitive		ὑποχωρῆσαι					ὑποχωρηθῆναι
participle	m	ὑποχωρήσᾱς					ὑποχωρηθείς
	f	ὑποχωρήσᾱσᾰ					ὑποχωρηθεῖσᾰ
	n	ὑποχωρῆσᾰν					ὑποχωρηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ὑποκεχώρηκᾰ, ὑποκεχώρημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποκεχώρηκᾰ	ὑποκεχώρηκᾰς	ὑποκεχώρηκε(ν)	ὑποκεχωρήκᾰτον	ὑποκεχωρήκᾰτον	ὑποκεχωρήκᾰμεν	ὑποκεχωρήκᾰτε	ὑποκεχωρήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑποκεχωρήκω	ὑποκεχωρήκῃς	ὑποκεχωρήκῃ	ὑποκεχωρήκητον	ὑποκεχωρήκητον	ὑποκεχωρήκωμεν	ὑποκεχωρήκητε	ὑποκεχωρήκωσῐ(ν)
	optative	ὑποκεχωρήκοιμῐ / ὑποκεχωρηκοίην	ὑποκεχωρήκοις / ὑποκεχωρηκοίης	ὑποκεχωρήκοι / ὑποκεχωρηκοίη	ὑποκεχωρήκοιτον	ὑποκεχωρηκοίτην	ὑποκεχωρήκοιμεν	ὑποκεχωρήκοιτε	ὑποκεχωρήκοιεν
	imperative		ὑποκεχώρηκε	ὑποκεχωρηκέτω	ὑποκεχωρήκετον	ὑποκεχωρηκέτων		ὑποκεχωρήκετε	ὑποκεχωρηκόντων
middle/ passive	indicative	ὑποκεχώρημαι	ὑποκεχώρησαι	ὑποκεχώρηται	ὑποκεχώρησθον	ὑποκεχώρησθον	ὑποκεχωρήμεθᾰ	ὑποκεχώρησθε	ὑποκεχώρηνται
	subjunctive	ὑποκεχωρημένος ὦ	ὑποκεχωρημένος ᾖς	ὑποκεχωρημένος ᾖ	ὑποκεχωρημένω ἦτον	ὑποκεχωρημένω ἦτον	ὑποκεχωρημένοι ὦμεν	ὑποκεχωρημένοι ἦτε	ὑποκεχωρημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑποκεχωρημένος εἴην	ὑποκεχωρημένος εἴης	ὑποκεχωρημένος εἴη	ὑποκεχωρημένω εἴητον / εἶτον	ὑποκεχωρημένω εἰήτην / εἴτην	ὑποκεχωρημένοι εἴημεν / εἶμεν	ὑποκεχωρημένοι εἴητε / εἶτε	ὑποκεχωρημένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ὑποκεχώρησο	ὑποκεχωρήσθω	ὑποκεχώρησθον	ὑποκεχωρήσθων		ὑποκεχώρησθε	ὑποκεχωρήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑποκεχωρηκέναι				ὑποκεχωρῆσθαι
participle	m	ὑποκεχωρηκώς				ὑποκεχωρημένος
	f	ὑποκεχωρηκυῖᾰ				ὑποκεχωρημένη
	n	ὑποκεχωρηκός				ὑποκεχωρημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

Greek: υποχωρώ (ypochoró)