Aemilius
Latin
Etymology
Possibly from aemulus (“rival”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ae̯ˈmɪ.li.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [eˈmiː.li.us]
Proper noun
Aemilius m (genitive Aemiliī or Aemilī, feminine Aemilia); second declension
- A Roman gens name.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | Aemilius | Aemiliī |
| genitive | Aemiliī Aemilī1 |
Aemiliōrum |
| dative | Aemiliō | Aemiliīs |
| accusative | Aemilium | Aemiliōs |
| ablative | Aemiliō | Aemiliīs |
| vocative | Aemilī | Aemiliī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
Related terms
Descendants
- → Ancient Greek: Αἰμίλιος (Aimílios), Αἰμύλιος (Aimúlios)
- Greek: Αιμίλιος (Aimílios), Αιμιλία (Aimilía)
- → Bulgarian: Еми́л (Emíl), Еми́лия (Emílija)
- → Danish: Emil, Emilie
- → Dutch: Emiel, Emilie, Melle, Emma
- → English: Emil, Emile, Emily
- → Finnish: Eemeli, Eemil, Emilia
- French: Émile, Émilie
- → German: Emil, Emilie
- Italian: Emilio
- → Macedonian: Емилија (Emilija)
- → Norwegian: Emil, Emilie
- → Polish: Emil
- Romanian: Emil
- → Russian: Эми́ль (Emílʹ), Эми́лия (Emílija)
- → Serbo-Croatian: Emil, Emilija
- Spanish: Emilio, Emilia
- → Swedish: Emil, Emilia
- → Ukrainian: Омеля́н (Omelján)
References
- “Aemilius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press