Reconstruction:Proto-Germanic/waiþō
Proto-Germanic
Etymology
From Proto-Indo-European *wóyh₁-teh₂, from *weyh₁- (“to chase, pursue, suppress”).[1]
Noun
*waiþō f
Inflection
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | *waiþō | *waiþôz |
| vocative | *waiþō | *waiþôz |
| accusative | *waiþǭ | *waiþōz |
| genitive | *waiþōz | *waiþǫ̂ |
| dative | *waiþōi | *waiþōmaz |
| instrumental | *waiþō | *waiþōmiz |
Related terms
Descendants
- Proto-West Germanic: *waiþu
References
- ^ Vladimir Orel (2003) “*waiþiz ~ *waiþ(j)ō”, in A Handbook of Germanic Etymology[1], Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 441