aanbaffen

Dutch

Etymology

From aan +‎ baffen (“to bark”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌbɑ.fə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧baf‧fen

Verb

aanbaffen

  1. obsolete form of aanblaffen (both senses)

Conjugation

Conjugation of aanbaffen (weak, separable)
infinitive aanbaffen
past singular bafte aan
past participle aangebaft
infinitive aanbaffen
gerund aanbaffen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular baf aan bafte aan aanbaf aanbafte
2nd person sing. (jij) baft aan, baf aan2 bafte aan aanbaft aanbafte
2nd person sing. (u) baft aan bafte aan aanbaft aanbafte
2nd person sing. (gij) baft aan bafte aan aanbaft aanbafte
3rd person singular baft aan bafte aan aanbaft aanbafte
plural baffen aan baften aan aanbaffen aanbaften
subjunctive sing.1 baffe aan bafte aan aanbaffe aanbafte
subjunctive plur.1 baffen aan baften aan aanbaffen aanbaften
imperative sing. baf aan
imperative plur.1 baft aan
participles aanbaffend aangebaft
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.