aanblaffen

Dutch

Alternative forms

Etymology

17th century or earlier. Compound of aan +‎ blaffen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌblɑ.fə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧blaf‧fen

Verb

aanblaffen

  1. (transitive) to bark at [from 17th c.]
  2. (transitive) to shout at (in an unsympathetic manner) [from 17th c.]

Conjugation

Conjugation of aanblaffen (weak, separable)
infinitive aanblaffen
past singular blafte aan
past participle aangeblaft
infinitive aanblaffen
gerund aanblaffen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular blaf aan blafte aan aanblaf aanblafte
2nd person sing. (jij) blaft aan, blaf aan2 blafte aan aanblaft aanblafte
2nd person sing. (u) blaft aan blafte aan aanblaft aanblafte
2nd person sing. (gij) blaft aan blafte aan aanblaft aanblafte
3rd person singular blaft aan blafte aan aanblaft aanblafte
plural blaffen aan blaften aan aanblaffen aanblaften
subjunctive sing.1 blaffe aan blafte aan aanblaffe aanblafte
subjunctive plur.1 blaffen aan blaften aan aanblaffen aanblaften
imperative sing. blaf aan
imperative plur.1 blaft aan
participles aanblaffend aangeblaft
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.