aanfluiten

Dutch

Etymology

From aan +‎ fluiten, calque of German anpfeiffen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌflœy̯.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧flui‧ten

Verb

aanfluiten

  1. (transitive) to mock, to insult, to jeer [from 16th c.]

Conjugation

Conjugation of aanfluiten (strong class 2b, separable)
infinitive aanfluiten
past singular floot aan
past participle aangefloten
infinitive aanfluiten
gerund aanfluiten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular fluit aan floot aan aanfluit aanfloot
2nd person sing. (jij) fluit aan floot aan aanfluit aanfloot
2nd person sing. (u) fluit aan floot aan aanfluit aanfloot
2nd person sing. (gij) fluit aan floot aan aanfluit aanfloot
3rd person singular fluit aan floot aan aanfluit aanfloot
plural fluiten aan floten aan aanfluiten aanfloten
subjunctive sing.1 fluite aan flote aan aanfluite aanflote
subjunctive plur.1 fluiten aan floten aan aanfluiten aanfloten
imperative sing. fluit aan
imperative plur.1 fluit aan
participles aanfluitend aangefloten
1) Archaic.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.