aankwispelen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ kwispelen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌkʋɪs.pə.lə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧kwis‧pe‧len

Verb

aankwispelen

  1. (intransitive, rare, chiefly used as an infinitive or participle) to approach while wagging one's tail
    • 1887, Jacob Stinissen, Verhalen voor groote en kleine kinderen, page 5:
      Daar kwam op een gegeven teeken, een allerliefste hondje aankwispelen, dat onder den groven kiel zijns meesters geslapen had.
      There came, once the sign has been given, a most lovely dog drawing near and wagging its tail, that had been sleeping under the coarse smock of its master.
    • 2010, Adriaan van Dis, Tikkop:
      Een ridgeback kwam aangekwispeld.
      A ridgeback drew near, wagging its tail.

Conjugation

Conjugation of aankwispelen (weak, separable)
infinitive aankwispelen
past singular kwispelde aan
past participle aangekwispeld
infinitive aankwispelen
gerund aankwispelen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kwispel aan kwispelde aan aankwispel aankwispelde
2nd person sing. (jij) kwispelt aan, kwispel aan2 kwispelde aan aankwispelt aankwispelde
2nd person sing. (u) kwispelt aan kwispelde aan aankwispelt aankwispelde
2nd person sing. (gij) kwispelt aan kwispelde aan aankwispelt aankwispelde
3rd person singular kwispelt aan kwispelde aan aankwispelt aankwispelde
plural kwispelen aan kwispelden aan aankwispelen aankwispelden
subjunctive sing.1 kwispele aan kwispelde aan aankwispele aankwispelde
subjunctive plur.1 kwispelen aan kwispelden aan aankwispelen aankwispelden
imperative sing. kwispel aan
imperative plur.1 kwispelt aan
participles aankwispelend aangekwispeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.