kwispelen
Dutch
Etymology
From late Middle Dutch quispelen, from quespel, quispel (“bundle of branches, brush”) (modern Dutch kwispel).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkʋɪs.pə.lə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: kwis‧pe‧len
- Rhymes: -ɪspələn
Verb
kwispelen
- (intransitive) to wag (one's tail)
- Synonym: kwispelstaarten
Conjugation
| Conjugation of kwispelen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | kwispelen | |||
| past singular | kwispelde | |||
| past participle | gekwispeld | |||
| infinitive | kwispelen | |||
| gerund | kwispelen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | kwispel | kwispelde | ||
| 2nd person sing. (jij) | kwispelt, kwispel2 | kwispelde | ||
| 2nd person sing. (u) | kwispelt | kwispelde | ||
| 2nd person sing. (gij) | kwispelt | kwispelde | ||
| 3rd person singular | kwispelt | kwispelde | ||
| plural | kwispelen | kwispelden | ||
| subjunctive sing.1 | kwispele | kwispelde | ||
| subjunctive plur.1 | kwispelen | kwispelden | ||
| imperative sing. | kwispel | |||
| imperative plur.1 | kwispelt | |||
| participles | kwispelend | gekwispeld | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||