kwispelstaarten

Dutch

Etymology

Compound of kwispelen +‎ staart +‎ -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈkʋɪs.pəlˌstaːr.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: kwis‧pel‧staar‧ten

Verb

kwispelstaarten

  1. (intransitive) to wag one's tail [from mid/late 17th c.]
    Synonym: kwispelen

Conjugation

Conjugation of kwispelstaarten (weak)
infinitive kwispelstaarten
past singular kwispelstaartte
past participle gekwispelstaart
infinitive kwispelstaarten
gerund kwispelstaarten n
present tense past tense
1st person singular kwispelstaart kwispelstaartte
2nd person sing. (jij) kwispelstaart kwispelstaartte
2nd person sing. (u) kwispelstaart kwispelstaartte
2nd person sing. (gij) kwispelstaart kwispelstaartte
3rd person singular kwispelstaart kwispelstaartte
plural kwispelstaarten kwispelstaartten
subjunctive sing.1 kwispelstaarte kwispelstaartte
subjunctive plur.1 kwispelstaarten kwispelstaartten
imperative sing. kwispelstaart
imperative plur.1 kwispelstaart
participles kwispelstaartend gekwispelstaart
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.