aanleren

Dutch

Etymology

From aan +‎ leren.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌleːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧le‧ren

Verb

aanleren

  1. (transitive, intransitive) to learn (to acquire knowledge, skills or habits)
  2. (transitive) to teach (to impart knowledge, skills or habits)

Conjugation

Conjugation of aanleren (weak, separable)
infinitive aanleren
past singular leerde aan
past participle aangeleerd
infinitive aanleren
gerund aanleren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular leer aan leerde aan aanleer aanleerde
2nd person sing. (jij) leert aan, leer aan2 leerde aan aanleert aanleerde
2nd person sing. (u) leert aan leerde aan aanleert aanleerde
2nd person sing. (gij) leert aan leerde aan aanleert aanleerde
3rd person singular leert aan leerde aan aanleert aanleerde
plural leren aan leerden aan aanleren aanleerden
subjunctive sing.1 lere aan leerde aan aanlere aanleerde
subjunctive plur.1 leren aan leerden aan aanleren aanleerden
imperative sing. leer aan
imperative plur.1 leert aan
participles aanlerend aangeleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

Derived terms

  • aanleerbaar
  • aanlering

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.