aannaaien

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ naaien.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːˌnaːi̯ə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧naai‧en

Verb

aannaaien

  1. (transitive) to sew on
    De pas aangenaaide knoop is alweer van de jas gevallen.
    De button that had recently been sewed on has already fallen off the coat.

Conjugation

Conjugation of aannaaien (weak, separable)
infinitive aannaaien
past singular naaide aan
past participle aangenaaid
infinitive aannaaien
gerund aannaaien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular naai aan naaide aan aannaai aannaaide
2nd person sing. (jij) naait aan, naai aan2 naaide aan aannaait aannaaide
2nd person sing. (u) naait aan naaide aan aannaait aannaaide
2nd person sing. (gij) naait aan naaide aan aannaait aannaaide
3rd person singular naait aan naaide aan aannaait aannaaide
plural naaien aan naaiden aan aannaaien aannaaiden
subjunctive sing.1 naaie aan naaide aan aannaaie aannaaide
subjunctive plur.1 naaien aan naaiden aan aannaaien aannaaiden
imperative sing. naai aan
imperative plur.1 naait aan
participles aannaaiend aangenaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.