aanrennen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch anerennen (“to attack”). Equivalent to aan +‎ rennen. Cognate with German anrennen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌrɛ.nə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧ren‧nen

Verb

aanrennen

  1. (intransitive) to run near, to run close(r)
  2. (intransitive, obsolete) to attack [with op], to charge [with op ‘against’]

Usage notes

This verb is often used in the infinitive or perfect participle in conjunction with komen.

Conjugation

Conjugation of aanrennen (weak, separable)
infinitive aanrennen
past singular rende aan
past participle aangerend
infinitive aanrennen
gerund aanrennen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ren aan rende aan aanren aanrende
2nd person sing. (jij) rent aan, ren aan2 rende aan aanrent aanrende
2nd person sing. (u) rent aan rende aan aanrent aanrende
2nd person sing. (gij) rent aan rende aan aanrent aanrende
3rd person singular rent aan rende aan aanrent aanrende
plural rennen aan renden aan aanrennen aanrenden
subjunctive sing.1 renne aan rende aan aanrenne aanrende
subjunctive plur.1 rennen aan renden aan aanrennen aanrenden
imperative sing. ren aan
imperative plur.1 rent aan
participles aanrennend aangerend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.