aanschellen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ schellen (“to ring, to sound”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌsxɛ.lə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧schel‧len

Verb

aanschellen

  1. (intransitive, uncommon) to ring the doorbell

Conjugation

Conjugation of aanschellen (weak, separable)
infinitive aanschellen
past singular schelde aan
past participle aangescheld
infinitive aanschellen
gerund aanschellen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular schel aan schelde aan aanschel aanschelde
2nd person sing. (jij) schelt aan, schel aan2 schelde aan aanschelt aanschelde
2nd person sing. (u) schelt aan schelde aan aanschelt aanschelde
2nd person sing. (gij) schelt aan schelde aan aanschelt aanschelde
3rd person singular schelt aan schelde aan aanschelt aanschelde
plural schellen aan schelden aan aanschellen aanschelden
subjunctive sing.1 schelle aan schelde aan aanschelle aanschelde
subjunctive plur.1 schellen aan schelden aan aanschellen aanschelden
imperative sing. schel aan
imperative plur.1 schelt aan
participles aanschellend aangescheld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.