afknauwen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ knauwen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfˌknɑu̯ə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧knau‧wen

Verb

afknauwen

  1. (transitive) to gnaw off

Conjugation

Conjugation of afknauwen (weak, separable)
infinitive afknauwen
past singular knauwde af
past participle afgeknauwd
infinitive afknauwen
gerund afknauwen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular knauw af knauwde af afknauw afknauwde
2nd person sing. (jij) knauwt af, knauw af2 knauwde af afknauwt afknauwde
2nd person sing. (u) knauwt af knauwde af afknauwt afknauwde
2nd person sing. (gij) knauwt af knauwde af afknauwt afknauwde
3rd person singular knauwt af knauwde af afknauwt afknauwde
plural knauwen af knauwden af afknauwen afknauwden
subjunctive sing.1 knauwe af knauwde af afknauwe afknauwde
subjunctive plur.1 knauwen af knauwden af afknauwen afknauwden
imperative sing. knauw af
imperative plur.1 knauwt af
participles afknauwend afgeknauwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.