afplakken

Dutch

Etymology

From af +‎ plakken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfˌplɑ.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧plak‧ken

Verb

afplakken

  1. (transitive) to mask, to cover, particularly with masking tape when preparing for painting

Conjugation

Conjugation of afplakken (weak, separable)
infinitive afplakken
past singular plakte af
past participle afgeplakt
infinitive afplakken
gerund afplakken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular plak af plakte af afplak afplakte
2nd person sing. (jij) plakt af, plak af2 plakte af afplakt afplakte
2nd person sing. (u) plakt af plakte af afplakt afplakte
2nd person sing. (gij) plakt af plakte af afplakt afplakte
3rd person singular plakt af plakte af afplakt afplakte
plural plakken af plakten af afplakken afplakten
subjunctive sing.1 plakke af plakte af afplakke afplakte
subjunctive plur.1 plakken af plakten af afplakken afplakten
imperative sing. plak af
imperative plur.1 plakt af
participles afplakkend afgeplakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.