afvuren

Dutch

Etymology

From af +‎ vuren.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfyːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧vu‧ren

Verb

afvuren

  1. (transitive) to fire, to fire off (a weapon, projectile)
    De soldaat vuurde een raket af.
    The soldier fired off a rocket.
    Hij vuurde zijn pistool af in de lucht.
    He fired his pistol into the air.
    Ze vuurde meerdere schoten af uit haar geweer.
    She fired off multiple shots from her rifle.

Conjugation

Conjugation of afvuren (weak, separable)
infinitive afvuren
past singular vuurde af
past participle afgevuurd
infinitive afvuren
gerund afvuren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular vuur af vuurde af afvuur afvuurde
2nd person sing. (jij) vuurt af, vuur af2 vuurde af afvuurt afvuurde
2nd person sing. (u) vuurt af vuurde af afvuurt afvuurde
2nd person sing. (gij) vuurt af vuurde af afvuurt afvuurde
3rd person singular vuurt af vuurde af afvuurt afvuurde
plural vuren af vuurden af afvuren afvuurden
subjunctive sing.1 vure af vuurde af afvure afvuurde
subjunctive plur.1 vuren af vuurden af afvuren afvuurden
imperative sing. vuur af
imperative plur.1 vuurt af
participles afvurend afgevuurd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.