błąkacz

Polish

Etymology

From błąkać +‎ -acz. First attested in 1743.[1][2]

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈbwɔŋ.kat͡ʂ/
  • Rhymes: -ɔŋkat͡ʂ
  • Syllabification: błą‧kacz

Noun

błąkacz m pers

  1. (archaic) wanderer, strayer

Declension

Declension of błąkacz
singular plural
nominative błąkacz błąkacze
genitive błąkacza błąkaczy
dative błąkaczowi błąkaczom
accusative błąkacza błąkaczy
instrumental błąkaczem błąkaczami
locative błąkaczu błąkaczach
vocative błąkaczu błąkacze
noun
verb

References

  1. ^ Danet (1743) Nouveau grand dictionnaire françois, latin et polonois‎[1] (in Polish), page 386
  2. ^ błąkacz in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.