banamaðr
Old Norse
Etymology
From bani (“bane”) + maðr (“man, person”).
Noun
banamaðr m
Declension
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | banamaðr | banamaðrinn | banamenn | banamenninir |
| accusative | banamann | banamanninn | banamenn | banamennina |
| dative | banamanni | banamanninum | banamǫnnum | banamǫnnunum |
| genitive | banamanns | banamannsins | banamanna | banamannanna |
Descendants
- Icelandic: banamaður
- Danish: banemand
- Faroese: banamaður
- Norwegian: banemann (Bokmål), banemann (Nynorsk)
- Old Swedish: banaman
- Swedish: baneman
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “banamaðr”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press, page 23; also available at the Internet Archive