canonic

English

Etymology

From Late Latin canonicus (canonic).

Adjective

canonic (comparative more canonic, superlative most canonic)

  1. canonical

Derived terms

Translations

Anagrams

Old English

Etymology

Borrowed from Late Latin canonicus

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈkɑ.no.nik/

Noun

canonic m

  1. canon

Declension

Strong a-stem:

singular plural
nominative canonic canonicas
accusative canonic canonicas
genitive canonices canonica
dative canonice canonicum

References

Romanian

Etymology

Borrowed from French canonique, from Latin canonicus. By surface analysis, canon +‎ -ic.

Adjective

canonic m or n (feminine singular canonică, masculine plural canonici, feminine and neuter plural canonice)

  1. canonic

Declension

Declension of canonic
singular plural
masculine neuter feminine masculine neuter feminine
nominative-
accusative
indefinite canonic canonică canonici canonice
definite canonicul canonica canonicii canonicele
genitive-
dative
indefinite canonic canonice canonici canonice
definite canonicului canonicei canonicilor canonicelor