commoure
Catalan
Etymology
Borrowed from Latin commovēre; adapted to inherited moure. First attested in 1696.
Pronunciation
- IPA(key): (Central) [kumˈmɔw.ɾə]
- IPA(key): (Balearic) [komˈmɔw.ɾə]
- IPA(key): (Valencia) [komˈmɔw.ɾe]
Verb
commoure (first-person singular present commoc, first-person singular preterite commoguí, past participle commogut); root stress: (Central, Valencia, Balearic) /ɔ/
Conjugation
Conjugation of commoure (second conjugation, irregular, with velar infix)
Derived terms
Related terms
Further reading
- “commoure”, in Diccionari de la llengua catalana [Dictionary of the Catalan Language] (in Catalan), second edition, Institute of Catalan Studies [Catalan: Institut d'Estudis Catalans], April 2007
- “commoure”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2025
- “commoure” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “commoure” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.