complaure
See also: complauré
Catalan
Etymology
Borrowed from Latin complacēre; adapted to inherited plaure. Or, constructed directly from Catalan com- + plaure. First attested in 1388.[1]
Pronunciation
- IPA(key): (Central) [kumˈplaw.ɾə]
- IPA(key): (Balearic) [komˈplaw.ɾə]
- IPA(key): (Valencia) [komˈplaw.ɾe]
Verb
complaure (first-person singular present complac, first-person singular preterite complaguí, past participle complagut)
Conjugation
Conjugation of complaure (second conjugation, irregular, with velar infix)
Related terms
References
- ^ “complaure”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2025.
Further reading
- “complaure”, in Diccionari de la llengua catalana [Dictionary of the Catalan Language] (in Catalan), second edition, Institute of Catalan Studies [Catalan: Institut d'Estudis Catalans], April 2007
- “complaure” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “complaure” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.