concipiëren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch concipieren, from Latin concipiō.

Pronunciation

  • (Belgium) IPA(key): /kɔnsipiˈeːrə(n)/
  • (Netherlands) IPA(key): /kɔnsiˈpjeːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: con‧ci‧pi‧e‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

concipiëren

  1. (transitive) to conceive

Conjugation

Conjugation of concipiëren (weak)
infinitive concipiëren
past singular concipieerde
past participle geconcipieerd
infinitive concipiëren
gerund concipiëren n
present tense past tense
1st person singular concipieer concipieerde
2nd person sing. (jij) concipieert, concipieer2 concipieerde
2nd person sing. (u) concipieert concipieerde
2nd person sing. (gij) concipieert concipieerde
3rd person singular concipieert concipieerde
plural concipiëren concipieerden
subjunctive sing.1 concipiëre concipieerde
subjunctive plur.1 concipiëren concipieerden
imperative sing. concipieer
imperative plur.1 concipieert
participles concipiërend geconcipieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.