copuleren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French copuler, from Latin cōpulō.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌkoː.pyˈleː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: co‧pu‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

copuleren

  1. (biology) to copulate, to mate
    Synonym: paren

Conjugation

Conjugation of copuleren (weak)
infinitive copuleren
past singular copuleerde
past participle gecopuleerd
infinitive copuleren
gerund copuleren n
present tense past tense
1st person singular copuleer copuleerde
2nd person sing. (jij) copuleert, copuleer2 copuleerde
2nd person sing. (u) copuleert copuleerde
2nd person sing. (gij) copuleert copuleerde
3rd person singular copuleert copuleerde
plural copuleren copuleerden
subjunctive sing.1 copulere copuleerde
subjunctive plur.1 copuleren copuleerden
imperative sing. copuleer
imperative plur.1 copuleert
participles copulerend gecopuleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

References

  1. ^ Philippa, Marlies, Debrabandere, Frans, Quak, Arend, Schoonheim, Tanneke, van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.