dicturio
Latin
Etymology
From dīcō (“say, tell”) + -turiō (desiderative suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪkˈtʊ.ri.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪ikˈt̪uː.ri.o]
Verb
dicturiō (present infinitive dicturīre); fourth conjugation, no perfect or supine stems (Late Latin)
- to long to say or tell
- c. 431 CE, Macrobius, Saturnalia 2.3.16:
- sed perge, Aviene: ne ultra te dicturientem retardem.
- (please add an English translation of this quotation)
- sed perge, Aviene: ne ultra te dicturientem retardem.
- c. 431 CE, Macrobius, Saturnalia 7.2.7:
- fortiter a se facta semper dicturiunt
- (please add an English translation of this quotation)
- fortiter a se facta semper dicturiunt
Inflection
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | dicturiō | dicturīs | dicturit | dicturīmus | dicturītis | dicturiunt | ||||||
| imperfect | dicturiēbam | dicturiēbās | dicturiēbat | dicturiēbāmus | dicturiēbātis | dicturiēbant | |||||||
| future | dicturiam | dicturiēs | dicturiet | dicturiēmus | dicturiētis | dicturient | |||||||
| passive | present | dicturior | dicturīris, dicturīre |
dicturītur | dicturīmur | dicturīminī | dicturiuntur | ||||||
| imperfect | dicturiēbar | dicturiēbāris, dicturiēbāre |
dicturiēbātur | dicturiēbāmur | dicturiēbāminī | dicturiēbantur | |||||||
| future | dicturiar | dicturiēris, dicturiēre |
dicturiētur | dicturiēmur | dicturiēminī | dicturientur | |||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | dicturiam | dicturiās | dicturiat | dicturiāmus | dicturiātis | dicturiant | ||||||
| imperfect | dicturīrem | dicturīrēs | dicturīret | dicturīrēmus | dicturīrētis | dicturīrent | |||||||
| passive | present | dicturiar | dicturiāris, dicturiāre |
dicturiātur | dicturiāmur | dicturiāminī | dicturiantur | ||||||
| imperfect | dicturīrer | dicturīrēris, dicturīrēre |
dicturīrētur | dicturīrēmur | dicturīrēminī | dicturīrentur | |||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | dicturī | — | — | dicturīte | — | ||||||
| future | — | dicturītō | dicturītō | — | dicturītōte | dicturiuntō | |||||||
| passive | present | — | dicturīre | — | — | dicturīminī | — | ||||||
| future | — | dicturītor | dicturītor | — | — | dicturiuntor | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | dicturīre | dicturīrī | dicturiēns | — | |||||||||
| future | — | — | — | dicturiendus, dicturiundus | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| dicturiendī | dicturiendō | dicturiendum | dicturiendō | — | — | ||||||||
Related terms
References
- “dicturio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press