Catalan
Verb
dicto
- first-person singular present indicative of dictar
Dalmatian
Etymology
From Latin decimus.
Pronunciation
Numeral
dicto
- tenth
Latin
Pronunciation
Etymology 1
From dīcō (“say, speak”) + -tō (frequentative suffix). See dictus.
Verb
dictō (present infinitive dictāre, perfect active dictāvī, supine dictātum); first conjugation
- to repeat, say often
- to dictate (to someone for writing)
- to compose, express in writing
- to prescribe, recommend, order, dictate
- Synonyms: indīcō, imperō, praescrībō, iniungō, praecipiō, ēdīcō, mandō, iubeō, pōnō
Conjugation
Conjugation of dictō (first conjugation)
| indicative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
dictō
|
dictās
|
dictat
|
dictāmus
|
dictātis
|
dictant
|
| imperfect
|
dictābam
|
dictābās
|
dictābat
|
dictābāmus
|
dictābātis
|
dictābant
|
| future
|
dictābō
|
dictābis
|
dictābit
|
dictābimus
|
dictābitis
|
dictābunt
|
| perfect
|
dictāvī
|
dictāvistī, dictāstī1
|
dictāvit, dictāt1
|
dictāvimus, dictāmus1
|
dictāvistis, dictāstis1
|
dictāvērunt, dictārunt, dictāvēre1
|
| pluperfect
|
dictāveram, dictāram1
|
dictāverās, dictārās1
|
dictāverat, dictārat1
|
dictāverāmus, dictārāmus1
|
dictāverātis, dictārātis1
|
dictāverant, dictārant1
|
| future perfect
|
dictāverō, dictārō1
|
dictāveris, dictāris1
|
dictāverit, dictārit1
|
dictāverimus, dictārimus1
|
dictāveritis, dictāritis1
|
dictāverint, dictārint1
|
| passive
|
present
|
dictor
|
dictāris, dictāre
|
dictātur
|
dictāmur
|
dictāminī
|
dictantur
|
| imperfect
|
dictābar
|
dictābāris, dictābāre
|
dictābātur
|
dictābāmur
|
dictābāminī
|
dictābantur
|
| future
|
dictābor
|
dictāberis, dictābere
|
dictābitur
|
dictābimur
|
dictābiminī
|
dictābuntur
|
| perfect
|
dictātus + present active indicative of sum
|
| pluperfect
|
dictātus + imperfect active indicative of sum
|
| future perfect
|
dictātus + future active indicative of sum
|
| subjunctive
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
dictem
|
dictēs
|
dictet
|
dictēmus
|
dictētis
|
dictent
|
| imperfect
|
dictārem
|
dictārēs
|
dictāret
|
dictārēmus
|
dictārētis
|
dictārent
|
| perfect
|
dictāverim, dictārim1
|
dictāverīs, dictārīs1
|
dictāverit, dictārit1
|
dictāverīmus, dictārīmus1
|
dictāverītis, dictārītis1
|
dictāverint, dictārint1
|
| pluperfect
|
dictāvissem, dictāssem1
|
dictāvissēs, dictāssēs1
|
dictāvisset, dictāsset1
|
dictāvissēmus, dictāssēmus1
|
dictāvissētis, dictāssētis1
|
dictāvissent, dictāssent1
|
| passive
|
present
|
dicter
|
dictēris, dictēre
|
dictētur
|
dictēmur
|
dictēminī
|
dictentur
|
| imperfect
|
dictārer
|
dictārēris, dictārēre
|
dictārētur
|
dictārēmur
|
dictārēminī
|
dictārentur
|
| perfect
|
dictātus + present active subjunctive of sum
|
| pluperfect
|
dictātus + imperfect active subjunctive of sum
|
| imperative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
—
|
dictā
|
—
|
—
|
dictāte
|
—
|
| future
|
—
|
dictātō
|
dictātō
|
—
|
dictātōte
|
dictantō
|
| passive
|
present
|
—
|
dictāre
|
—
|
—
|
dictāminī
|
—
|
| future
|
—
|
dictātor
|
dictātor
|
—
|
—
|
dictantor
|
| dictāre
|
dictārī
|
dictāns
|
—
|
| dictātūrum esse
|
dictātum īrī
|
dictātūrus
|
dictandus
|
dictāvisse, dictāsse1
|
dictātum esse
|
—
|
dictātus
|
| —
|
dictātum fore
|
—
|
—
|
| dictātūrum fuisse
|
—
|
—
|
—
|
| dictandī
|
dictandō
|
dictandum
|
dictandō
|
dictātum
|
dictātū
|
1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.
Derived terms
Descendants
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
Participle
dictō
- dative/ablative masculine/neuter singular of dictus
Noun
dictō
- dative/ablative singular of dictum
References
- “dicto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dicto”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dicto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) to obey a person's orders: dicto audientem esse alicui
Portuguese
Noun
dicto m (plural dictos)
- obsolete spelling of dito
Adjective
dicto (feminine dicta, masculine plural dictos, feminine plural dictas)
- obsolete spelling of dito
Participle
dicto (feminine dicta, masculine plural dictos, feminine plural dictas)
- obsolete spelling of dito
Spanish
Verb
dicto
- first-person singular present indicative of dictar