distantiëren

Dutch

Alternative forms

  • distanciëren

Etymology

From distantie +‎ -eren.

Pronunciation

  • IPA(key): /dɪs.tɑn.siˈjeː.rə(n)/, /-ˈsjeː.rə(n)/, /-ˈʃeː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -eːrən

Verb

distantiëren

  1. (transitive) to distance
  2. (reflexive) to distance oneself

Conjugation

Conjugation of distantiëren (weak)
infinitive distantiëren
past singular distantieerde
past participle gedistantieerd
infinitive distantiëren
gerund distantiëren n
present tense past tense
1st person singular distantieer distantieerde
2nd person sing. (jij) distantieert, distantieer2 distantieerde
2nd person sing. (u) distantieert distantieerde
2nd person sing. (gij) distantieert distantieerde
3rd person singular distantieert distantieerde
plural distantiëren distantieerden
subjunctive sing.1 distantiëre distantieerde
subjunctive plur.1 distantiëren distantieerden
imperative sing. distantieer
imperative plur.1 distantieert
participles distantiërend gedistantieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • distantiëring

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.