doodbloeden

Dutch

Etymology

Compound of dood +‎ bloeden.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈdoːtˌblu.də(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: dood‧bloe‧den

Verb

doodbloeden

  1. (intransitive) to bleed to death, to bleed out
  2. (intransitive, figurative) to come to an end

Conjugation

Conjugation of doodbloeden (weak, separable)
infinitive doodbloeden
past singular bloedde dood
past participle doodgebloed
infinitive doodbloeden
gerund doodbloeden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bloed dood bloedde dood doodbloed doodbloedde
2nd person sing. (jij) bloedt dood, bloed dood2 bloedde dood doodbloedt doodbloedde
2nd person sing. (u) bloedt dood bloedde dood doodbloedt doodbloedde
2nd person sing. (gij) bloedt dood bloedde dood doodbloedt doodbloedde
3rd person singular bloedt dood bloedde dood doodbloedt doodbloedde
plural bloeden dood bloedden dood doodbloeden doodbloedden
subjunctive sing.1 bloede dood bloedde dood doodbloede doodbloedde
subjunctive plur.1 bloeden dood bloedden dood doodbloeden doodbloedden
imperative sing. bloed dood
imperative plur.1 bloedt dood
participles doodbloedend doodgebloed
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.