dziedzic
Polish
Etymology
Inherited from Proto-Slavic *dědiťь.
Pronunciation
Audio: (file) - Rhymes: -ɛd͡ʑit͡s
- Syllabification: dzie‧dzic
- Homophone: Dziedzic
Noun
dziedzic m pers (female equivalent dziedziczka)
- heir, inheritor, successor
- landlord, laird, squire
- (Kielce, forestry) reseeder (tree left for reseeding after clearing a forest)
- Synonym: nasiennik
Declension
Declension of dziedzic
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dziedzic | dziedzice/dziedzicowie |
| genitive | dziedzica | dziedziców |
| dative | dziedzicowi | dziedzicom |
| accusative | dziedzica | dziedziców |
| instrumental | dziedzicem | dziedzicami |
| locative | dziedzicu | dziedzicach |
| vocative | dziedzicu | dziedzice/dziedzicowie |
Derived terms
adjective
noun
verb
Further reading
- dziedzic in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- dziedzic in Polish dictionaries at PWN
- Władysław Siarkowski (1891) “dziedzic”, in “Słowniczek gwary ludowej z okolic Pińczowa”, in Sprawozdania Komisyi Językowej Akademii Umiejętności (in Polish), volume 4, page 336