ferinus
Latin
Etymology
From ferus (“wild, savage; wild animal”) + -īnus (adjective-forming suffix), ultimately from Proto-Indo-European *ǵʰwer- (“wild animal”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈfɛ.rɪ.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈfɛː.ri.nus]
Adjective
ferīnus (feminine ferīna, neuter ferīnum, comparative ferīnior, superlative ferinīssimus, adverb ferīnē); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | ferīnus | ferīna | ferīnum | ferīnī | ferīnae | ferīna | |
genitive | ferīnī | ferīnae | ferīnī | ferīnōrum | ferīnārum | ferīnōrum | |
dative | ferīnō | ferīnae | ferīnō | ferīnīs | |||
accusative | ferīnum | ferīnam | ferīnum | ferīnōs | ferīnās | ferīna | |
ablative | ferīnō | ferīnā | ferīnō | ferīnīs | |||
vocative | ferīne | ferīna | ferīnum | ferīnī | ferīnae | ferīna |
Related terms
Related terms
Descendants
References
- “ferinus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “ferinus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- ferinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.