finalis
English
Noun
finalis
Dutch
Etymology
Pronunciation
Audio: (file) - Hyphenation: fi‧na‧lis
Noun
finalis f (plural finalissen)
Indonesian
Noun
finalis (plural finalis-finalis)
Latin
Etymology
From fīnis (“end; boundary, limit”) + -ālis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [fiːˈnaː.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [fiˈnaː.lis]
Adjective
fīnālis (neuter fīnāle); third-declension two-termination adjective
- Of or pertaining to boundaries.
- Of or pertaining to the end of something; final.
- Synonym: terminālis
- Antonym: inceptīvus
Declension
Third-declension two-termination adjective.
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
nominative | fīnālis | fīnāle | fīnālēs | fīnālia | |
genitive | fīnālis | fīnālium | |||
dative | fīnālī | fīnālibus | |||
accusative | fīnālem | fīnāle | fīnālēs fīnālīs |
fīnālia | |
ablative | fīnālī | fīnālibus | |||
vocative | fīnālis | fīnāle | fīnālēs | fīnālia |
Derived terms
Related terms
Descendants
References
- “finalis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "finalis", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- finalis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.