flaka

See also: fläka and Flaka

Albanian

Verb

flaka

  1. first-person singular aorist of flak

Icelandic

Etymology

From flak (fillet (of fish)).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈflaːka/
    Rhymes: -aːka

Verb

flaka (weak verb, third-person singular past indicative flakaði, supine flakað)

  1. to filet, fillet (a fish) [with accusative]
    Hann flakar fiskinn.
    He fillets the fish.

Conjugation

flaka – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur flaka
supine sagnbót flakað
present participle
flakandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég flaka flakaði flaki flakaði
þú flakar flakaðir flakir flakaðir
hann, hún, það flakar flakaði flaki flakaði
plural við flökum flökuðum flökum flökuðum
þið flakið flökuðuð flakið flökuðuð
þeir, þær, þau flaka flökuðu flaki flökuðu
imperative boðháttur
singular þú flaka (þú), flakaðu
plural þið flakið (þið), flakiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
flakast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að flakast
supine sagnbót flakast
present participle
flakandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég flakast flakaðist flakist flakaðist
þú flakast flakaðist flakist flakaðist
hann, hún, það flakast flakaðist flakist flakaðist
plural við flökumst flökuðumst flökumst flökuðumst
þið flakist flökuðust flakist flökuðust
þeir, þær, þau flakast flökuðust flakist flökuðust
imperative boðháttur
singular þú flakast (þú), flakastu
plural þið flakist (þið), flakisti1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
flakaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
flakaður flökuð flakað flakaðir flakaðar flökuð
accusative
(þolfall)
flakaðan flakaða flakað flakaða flakaðar flökuð
dative
(þágufall)
flökuðum flakaðri flökuðu flökuðum flökuðum flökuðum
genitive
(eignarfall)
flakaðs flakaðrar flakaðs flakaðra flakaðra flakaðra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
flakaði flakaða flakaða flökuðu flökuðu flökuðu
accusative
(þolfall)
flakaða flökuðu flakaða flökuðu flökuðu flökuðu
dative
(þágufall)
flakaða flökuðu flakaða flökuðu flökuðu flökuðu
genitive
(eignarfall)
flakaða flökuðu flakaða flökuðu flökuðu flökuðu

Kashubian

Etymology

Borrowed from Middle High German vlëcke.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈfla.ka/
  • Rhymes: -aka
  • Syllabification: fla‧ka

Noun

flaka f

  1. intestine, bower, gut

Further reading

  • Jan Trepczyk (1994) “jelito”, in Słownik polsko-kaszubski (in Kashubian), volumes 1–2
  • Eùgeniusz Gòłąbk (2011) “jelito”, in Słownik Polsko-Kaszubski / Słowôrz Pòlskò-Kaszëbsczi[1]

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

flaka n

  1. definite plural of flak

Norwegian Nynorsk

Noun

flaka n

  1. definite plural of flak

Sranan Tongo

Alternative forms

Etymology

From Dutch vlek.

Noun

flaka

  1. stain

Verb

flaka

  1. to stain, to soil