furi
Catalan
Verb
furi
- inflection of furar:
- first/third-person singular present subjunctive
- third-person singular imperative
Hungarian
Etymology
Clipping and -i diminutive of fura or furcsa (“strange, odd, weird”).
Pronunciation
- IPA(key): [ˈfuri]
- Hyphenation: fu‧ri
- Rhymes: -ri
Adjective
furi (comparative furibb, superlative legfuribb)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | furi | furik |
| accusative | furit | furikat |
| dative | furinak | furiknak |
| instrumental | furival | furikkal |
| causal-final | furiért | furikért |
| translative | furivá | furikká |
| terminative | furiig | furikig |
| essive-formal | furiként | furikként |
| essive-modal | — | — |
| inessive | furiban | furikban |
| superessive | furin | furikon |
| adessive | furinál | furiknál |
| illative | furiba | furikba |
| sublative | furira | furikra |
| allative | furihoz | furikhoz |
| elative | furiból | furikból |
| delative | furiról | furikról |
| ablative | furitól | furiktól |
| non-attributive possessive – singular |
furié | furiké |
| non-attributive possessive – plural |
furiéi | furikéi |
Japanese
Romanization
furi
Latin
Noun
fūrī
- dative singular of fūr
Middle English
Adjective
furi
- (South West Midlands, Southern) alternative form of fyry
Moore
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /fú.ɾì/
Noun
furi
Old Dutch
Alternative forms
Etymology
From Proto-West Germanic *furi
Preposition
furi
- for
References
Old High German
Etymology
From Proto-West Germanic *furi, see also Old English for, Old Norse fyrir.
Preposition
furi (takes accusative)
Descendants
- Middle High German: vür
Old Saxon
Etymology
From Proto-West Germanic *furi, see also Old English for, Old Norse fyrir.
Preposition
furi
Descendants
Romanian
Pronunciation
- IPA(key): [furʲ]
Verb
furi
- second-person singular present indicative/subjunctive of fura