furibundus
Latin
Etymology
furō (“rave, rage”) + -bundus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [fʊ.rɪˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [fu.riˈbun̪.d̪us]
Adjective
furibundus (feminine furibunda, neuter furibundum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | furibundus | furibunda | furibundum | furibundī | furibundae | furibunda | |
| genitive | furibundī | furibundae | furibundī | furibundōrum | furibundārum | furibundōrum | |
| dative | furibundō | furibundae | furibundō | furibundīs | |||
| accusative | furibundum | furibundam | furibundum | furibundōs | furibundās | furibunda | |
| ablative | furibundō | furibundā | furibundō | furibundīs | |||
| vocative | furibunde | furibunda | furibundum | furibundī | furibundae | furibunda | |
Derived terms
- semel furibundus, semper furibundus praesumitur (“once shown to be insane, always presumed to be insane”)
Related terms
Descendants
References
- “furibundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “furibundus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- furibundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.