gärningsman
See also: gärningsmän
Swedish
Etymology
gärning + -s- + man. First attested in 1737.
Noun
gärningsman c
- a perpetrator, one who commits a crime
Declension
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | gärningsman | gärningsmans |
| definite | gärningsmannen | gärningsmannens | |
| plural | indefinite | gärningsmän | gärningsmäns |
| definite | gärningsmännen | gärningsmännens |