henta

See also: hentá

Icelandic

Etymology

From Old Norse henta, from Proto-Germanic *hantijaną.

Verb

henta (weak verb, third-person singular past indicative hentaði, supine hentað)

  1. to be practical

Conjugation

henta – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur henta
supine sagnbót hentað
present participle
hentandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég henta hentaði henti hentaði
þú hentar hentaðir hentir hentaðir
hann, hún, það hentar hentaði henti hentaði
plural við hentum hentuðum hentum hentuðum
þið hentið hentuðuð hentið hentuðuð
þeir, þær, þau henta hentuðu henti hentuðu
imperative boðháttur
singular þú henta (þú), hentaðu
plural þið hentið (þið), hentiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
hentast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að hentast
supine sagnbót hentast
present participle
hentandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég hentast hentaðist hentist hentaðist
þú hentast hentaðist hentist hentaðist
hann, hún, það hentast hentaðist hentist hentaðist
plural við hentumst hentuðumst hentumst hentuðumst
þið hentist hentuðust hentist hentuðust
þeir, þær, þau hentast hentuðust hentist hentuðust
imperative boðháttur
singular þú hentast (þú), hentastu
plural þið hentist (þið), hentisti1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
hentaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
hentaður hentuð hentað hentaðir hentaðar hentuð
accusative
(þolfall)
hentaðan hentaða hentað hentaða hentaðar hentuð
dative
(þágufall)
hentuðum hentaðri hentuðu hentuðum hentuðum hentuðum
genitive
(eignarfall)
hentaðs hentaðrar hentaðs hentaðra hentaðra hentaðra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
hentaði hentaða hentaða hentuðu hentuðu hentuðu
accusative
(þolfall)
hentaða hentuðu hentaða hentuðu hentuðu hentuðu
dative
(þágufall)
hentaða hentuðu hentaða hentuðu hentuðu hentuðu
genitive
(eignarfall)
hentaða hentuðu hentaða hentuðu hentuðu hentuðu

Further reading

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Verb

henta

  1. inflection of hente:
    1. simple past
    2. past participle

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

Etymology

From Old Norse heimta.

Pronunciation

  • IPA(key): /²hɛnta/
  • (Trøndelag) IPA(key): /hɛɲc/

Verb

henta (present tense hentar, past tense henta, past participle henta, passive infinitive hentast, present participle hentande, imperative henta/hent)

  1. to fetch, get, collect
  2. to pick up (someone)

Derived terms

References

Old Norse

Adjective

henta

  1. strong feminine accusative singular of hentr
  2. strong masculine accusative plural of hentr
  3. weak masculine oblique singular of hentr
  4. weak feminine nominative singular of hentr
  5. weak neuter all cases singular of hentr