insanus

Latin

Etymology

From in- +‎ sānus (healthy, sound).

Pronunciation

Adjective

īnsānus (feminine īnsāna, neuter īnsānum, comparative īnsānior, superlative īnsānissimus); first/second-declension adjective

  1. mad, insane, demented
    • c. 200 BCE – 190 BCE, Plautus, Captivi 3.4:
      Aristophontes: Quid tu autem? Etiam huic credis?
      Hegio: Quid ego credam huic?
      Aristophontes: Insanum esse me?
      Aristophontes: How’s this? You, too? Do you actually believe him?
      Hegio: Believe him in what?
      Aristophontes: That I’m insane?
    • c. 200 BCE – 190 BCE, Plautus, Captivi 3.4:
      Quid ais? Quid si adeam hunc insanum?
      See here, what if I should step up to this lunatic?

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative īnsānus īnsāna īnsānum īnsānī īnsānae īnsāna
genitive īnsānī īnsānae īnsānī īnsānōrum īnsānārum īnsānōrum
dative īnsānō īnsānae īnsānō īnsānīs
accusative īnsānum īnsānam īnsānum īnsānōs īnsānās īnsāna
ablative īnsānō īnsānā īnsānō īnsānīs
vocative īnsāne īnsāna īnsānum īnsānī īnsānae īnsāna

Derived terms

Descendants

  • Catalan: insà
  • English: insane
  • French: insane
  • German: insan
  • Italian: insano
  • Portuguese: insano
  • Spanish: insano

References

  • insanus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • insanus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • "insanus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • insanus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • insanus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016