kanten
See also: Kanten
English
Etymology
Borrowed from Japanese 寒天 (kanten).
Noun
kanten (uncountable)
Danish
Noun
kanten c
- definite singular of kant
Dutch
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkɑn.tə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: kan‧ten
- Rhymes: -ɑntən
Etymology 1
From kant (“lace”) + -en, possibly of Celtic origin.
Adjective
kanten (not comparable)
- made or consisting of lace
Declension
| Declension of kanten | ||||
|---|---|---|---|---|
| uninflected | kanten | |||
| inflected | kanten | |||
| comparative | — | |||
| positive | ||||
| predicative/adverbial | — | |||
| indefinite | m./f. sing. | kanten | ||
| n. sing. | kanten | |||
| plural | kanten | |||
| definite | kanten | |||
| partitive | — | |||
Etymology 2
From Middle Dutch canten. Equivalent to kant (“side”) + -en.
Verb
kanten
- (transitive) to make/ give (a) side(s), edge etc.
- (transitive) to (give a) shape
- (transitive) to let graze along the side of a pasture
- (transitive) to tilt, notably on a side
- (intransitive) to (be) tilt(ed)
- (transitive) to touch at a side; to oppose in contact
- (transitive) to put aside, save (up)
Conjugation
| Conjugation of kanten (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | kanten | |||
| past singular | kantte | |||
| past participle | gekant | |||
| infinitive | kanten | |||
| gerund | kanten n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (jij) | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (u) | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (gij) | kant | kantte | ||
| 3rd person singular | kant | kantte | ||
| plural | kanten | kantten | ||
| subjunctive sing.1 | kante | kantte | ||
| subjunctive plur.1 | kanten | kantten | ||
| imperative sing. | kant | |||
| imperative plur.1 | kant | |||
| participles | kantend | gekant | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- kanter m
- aankanten (verb)
- omkanten (verb)
- tegenkanten (verb)
Descendants
- Afrikaans: kant
Etymology 3
Origin unclear, presumably some sense(s) of kant.
Verb
kanten
Conjugation
| Conjugation of kanten (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | kanten | |||
| past singular | kantte | |||
| past participle | gekant | |||
| infinitive | kanten | |||
| gerund | kanten n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (jij) | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (u) | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (gij) | kant | kantte | ||
| 3rd person singular | kant | kantte | ||
| plural | kanten | kantten | ||
| subjunctive sing.1 | kante | kantte | ||
| subjunctive plur.1 | kanten | kantten | ||
| imperative sing. | kant | |||
| imperative plur.1 | kant | |||
| participles | kantend | gekant | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- kanting
- tegenkanting
Descendants
- Afrikaans: kant
Etymology 4
Verb
kanten
- (intransitive) to make lace
Conjugation
| Conjugation of kanten (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | kanten | |||
| past singular | kantte | |||
| past participle | gekant | |||
| infinitive | kanten | |||
| gerund | kanten n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (jij) | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (u) | kant | kantte | ||
| 2nd person sing. (gij) | kant | kantte | ||
| 3rd person singular | kant | kantte | ||
| plural | kanten | kantten | ||
| subjunctive sing.1 | kante | kantte | ||
| subjunctive plur.1 | kanten | kantten | ||
| imperative sing. | kant | |||
| imperative plur.1 | kant | |||
| participles | kantend | gekant | ||
| 1) Archaic. | ||||
Etymology 5
See the etymology of the corresponding lemma form.
Noun
kanten
- plural of kant
Anagrams
Japanese
Romanization
kanten
Norwegian Bokmål
Noun
kanten m
- definite singular of kant
Norwegian Nynorsk
Noun
kanten m
- definite singular of kant
Swedish
Noun
kanten
- definite singular of kant