klieven
Dutch
Etymology
From Middle Dutch clieven, from Old Dutch *clievan.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈklivən/
Audio: (file) - Rhymes: -ivən
Verb
klieven
- to cleave, to cut
- Synonym: kloven
- to cut through (waves)
Conjugation
| Conjugation of klieven (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | klieven | |||
| past singular | kliefde | |||
| past participle | gekliefd | |||
| infinitive | klieven | |||
| gerund | klieven n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | klief | kliefde | ||
| 2nd person sing. (jij) | klieft, klief2 | kliefde | ||
| 2nd person sing. (u) | klieft | kliefde | ||
| 2nd person sing. (gij) | klieft | kliefde | ||
| 3rd person singular | klieft | kliefde | ||
| plural | klieven | kliefden | ||
| subjunctive sing.1 | klieve | kliefde | ||
| subjunctive plur.1 | klieven | kliefden | ||
| imperative sing. | klief | |||
| imperative plur.1 | klieft | |||
| participles | klievend | gekliefd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||
Until the 18th century a strong declension was more commonly used:
| Conjugation of klieven (strong class 2a) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | klieven | |||
| past singular | kloof | |||
| past participle | gekloven | |||
| infinitive | klieven | |||
| gerund | klieven n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | klief | kloof | ||
| 2nd person sing. (jij) | klieft, klief2 | kloof | ||
| 2nd person sing. (u) | klieft | kloof | ||
| 2nd person sing. (gij) | klieft | klooft | ||
| 3rd person singular | klieft | kloof | ||
| plural | klieven | kloofen | ||
| subjunctive sing.1 | klieve | kloofe | ||
| subjunctive plur.1 | klieven | kloofen | ||
| imperative sing. | klief | |||
| imperative plur.1 | klieft | |||
| participles | klievend | gekloven | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||