kvæna

Icelandic

Etymology

From Old Norse kvæna, from kván (wife).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈkʰvaiːna/
    Rhymes: -aiːna

Verb

kvæna (weak verb, third-person singular past indicative kvænti, supine kvænt)

  1. (transitive, usually reflexive or mediopassive) to marry (a man) to a woman

Conjugation

kvæna – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur kvæna
supine sagnbót kvænt
present participle
kvænandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég kvæni kvænti kvæni kvænti
þú kvænir kvæntir kvænir kvæntir
hann, hún, það kvænir kvænti kvæni kvænti
plural við kvænum kvæntum kvænum kvæntum
þið kvænið kvæntuð kvænið kvæntuð
þeir, þær, þau kvæna kvæntu kvæni kvæntu
imperative boðháttur
singular þú kvæn (þú), kvæntu
plural þið kvænið (þið), kvæniði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
kvænast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að kvænast
supine sagnbót kvænst
present participle
kvænandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég kvænist kvæntist kvænist kvæntist
þú kvænist kvæntist kvænist kvæntist
hann, hún, það kvænist kvæntist kvænist kvæntist
plural við kvænumst kvæntumst kvænumst kvæntumst
þið kvænist kvæntust kvænist kvæntust
þeir, þær, þau kvænast kvæntust kvænist kvæntust
imperative boðháttur
singular þú kvænst (þú), kvænstu
plural þið kvænist (þið), kvænisti1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
kvæntur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
kvæntur kvænt kvænt kvæntir kvæntar kvænt
accusative
(þolfall)
kvæntan kvænta kvænt kvænta kvæntar kvænt
dative
(þágufall)
kvæntum kvæntri kvæntu kvæntum kvæntum kvæntum
genitive
(eignarfall)
kvænts kvæntrar kvænts kvæntra kvæntra kvæntra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
kvænti kvænta kvænta kvæntu kvæntu kvæntu
accusative
(þolfall)
kvænta kvæntu kvænta kvæntu kvæntu kvæntu
dative
(þágufall)
kvænta kvæntu kvænta kvæntu kvæntu kvæntu
genitive
(eignarfall)
kvænta kvæntu kvænta kvæntu kvæntu kvæntu

Old Norse

Etymology

From kván (wife).

Verb

kvæna

  1. (transitive) to make (a man) marry a woman
    Synonym: kvánga
  2. (reflexive) to take a wife

Conjugation

Conjugation of kvæna — active (weak class 1)
infinitive kvæna
present participle kvænandi
past participle kvændr
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular kvæni kvænda kvæna kvænda
2nd person singular kvænir kvændir kvænir kvændir
3rd person singular kvænir kvændi kvæni kvændi
1st person plural kvænum kvændum kvænim kvændim
2nd person plural kvænið kvænduð kvænið kvændið
3rd person plural kvæna kvændu kvæni kvændi
imperative present
2nd person singular kvæn, kvæni
1st person plural kvænum
2nd person plural kvænið
Conjugation of kvæna — mediopassive (weak class 1)
infinitive kvænask
present participle kvænandisk
past participle kvænzk
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular kvænumk kvændumk kvænumk kvændumk
2nd person singular kvænisk kvændisk kvænisk kvændisk
3rd person singular kvænisk kvændisk kvænisk kvændisk
1st person plural kvænumsk kvændumsk kvænimsk kvændimsk
2nd person plural kvænizk kvænduzk kvænizk kvændizk
3rd person plural kvænask kvændusk kvænisk kvændisk
imperative present
2nd person singular kvænsk, kvænisk
1st person plural kvænumsk
2nd person plural kvænizk

Derived terms

Further reading

  • Zoëga, Geir T. (1910) “kvæna”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press, page 255; also available at the Internet Archive