mön
See also: Appendix:Variations of "mon"
Icelandic
Etymology
From Old Norse mǫn, from Proto-Germanic *manō.
Noun
mön f (genitive singular manar, nominative plural manir)
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | mön | mönin | manir | manirnar |
| accusative | mön | mönina | manir | manirnar |
| dative | mön | möninni | mönum | mönunum |
| genitive | manar | manarinnar | mana | mananna |
Swedish
Noun
mön
- definite singular of mö
Volapük
Noun
mön (nominative plural möns)
- (outside) wall
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mön | möns |
| genitive | möna | mönas |
| dative | möne | mönes |
| accusative | möni | mönis |
| vocative 1 | o mön! | o möns! |
| predicative 2 | mönu | mönus |
1 status as a case is disputed
2 in later, non-classical Volapük only