mýrr
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *miuzijō. False cognate of Old English mōr.
Noun
mýrr f (genitive mýrar, plural mýrar)
Declension
| feminine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | mýrr | mýrrin | mýrar | mýrarnar |
| accusative | mýri | mýrina | mýrar | mýrarnar |
| dative | mýri | mýrinni | mýrum | mýrunum |
| genitive | mýrar | mýrarinnar | mýra | mýranna |
Descendants
- Icelandic: mýri
- Faroese: mýri, mýra
- Norwegian: myr
- Old Swedish: mȳr
- Swedish: myr
- Old Gutnish: myr
- → Middle English: mire, myre
Anagrams
- rýmr