musieć

Old Polish

Alternative forms

Etymology

    Borrowed from Old Czech musěti,[1] from Middle High German muozen,[2] from Old High German muozan, from Proto-West Germanic *mōtan. The change of musić to musieć is due to influence from intransitive verbs ending in -eć, i.e. umieć, and woleć.[3] First attested in 1365.

    Pronunciation

    • IPA(key): (10th–15th CE) /muɕɛt͡ɕʲ/
    • IPA(key): (15th CE) /muɕɛt͡ɕʲ/

    Verb

    musieć impf

    1. (attested in Masovia) to have to, to need to, must (to be obliged to)
      • 1899 [1365], Mathias Bersohn, editor, Księgozbiór katedry płockiej[1], Płock, page 21:
        Libro completo muszysz mi dacz moge mito
        [Libro completo musisz mi dać moje myto]
    2. (attested in Lesser Poland) to have to; must; used to indicate certainty
      • Beginning of the 15th century, Łukasz z Wielkiego Koźmina, Kazania gnieźnieńskie[2], Krakow, page 173b:
        A szaprafdøcz by ten tho clouek malo sgrzesil, ysze gdisci bi szø on na tho rosmislil, isbicz on f krothke chvyly vmrzecz muszyl
        [A zaprawdęć by ten to człowiek mało zgrzeszył, iże gdyżciby się on na to rozmyślił, iżbyć on w krotkie chwili umrzeć musił]
    noun
    • przymuszenie

    Descendants

    • Polish: musieć, musić (Middle Polish)
      • Kashubian: mùszec
      • Slovincian: mùszec
    • Silesian: musieć
    • Old Ruthenian: мусити (musiti), мусѣти (musěti), мусꙗти (musjati)

    References

    1. ^ Bańkowski, Andrzej (2000) “musić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
    2. ^ Boryś, Wiesław (2005) “musieć”, in Słownik etymologiczny języka polskiego (in Polish), Kraków: Wydawnictwo Literackie, →ISBN
    3. ^ Bańkowski, Andrzej (2000) “musieć”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
    • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “musieć, musić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

    Polish

    Alternative forms

    Etymology

      From earlier musić (whence the derived verbs przymusić, zmusić, etc.),[1][2] inherited from Old Polish musieć. Cognate with Czech muset, Slovak musieť and English must.

      Pronunciation

       
      • IPA(key): /ˈmu.ɕɛt͡ɕ/
      • Audio:(file)
      • Rhymes: -uɕɛt͡ɕ
      • Syllabification: mu‧sieć

      Verb

      musieć impf

      1. (intransitive, auxiliary) to have to, to need to, must (to be obliged to)
        Musimy porozmawiać.We need to talk.
        Musiałem coś zjeść.I had to eat something.
        Muszę iść.I must go.
        Nie muszę iść.I don't have to go.
        1. (intransitive, auxiliary) to have to; used to make a suggestion
          Musisz tam pójść!You have to go there!
        2. (intransitive, auxiliary) to have to, to need to, must; used by the speaker when they expect agreement
          Musisz przyznać, że...You have to admit that...
        3. (intransitive, auxiliary, usually in questions) to have to, to need to, must; used by the speaker to criticize someone's actions
          Czy musisz to robić?Do you have to do that?
        4. (intransitive, colloquial, by ellipsis) to have to go, to need to go, must go; used by the speaker to indicate the need to go somewhere
          Muszę do toalety.I have to go to the toilet. (literally, “I have to (to) the toilet.”)
      2. (intransitive, auxiliary) to have to, must; used to indicate certainty
        Moje klucze muszą tam być.My keys must/have to be there.

      Usage notes

      The construction nie musieć expresses a lack of necessity. In contrast, the order musieć nie, similarly to the English must not, indicates the necessity not to do something. The latter construction however is especially rarely used in sense 1. To indicate a negative obligation, the constructions nie móc or mieć nie are used, ie.:

      Nie mogę tego ruszać.I cannot touch this.
      Mam tego nie ruszać.I am not supposed to touch this.

      Conjugation

      Conjugation of musieć impf
      person singular plural
      masculine feminine neuter virile nonvirile
      infinitive musieć
      present tense 1st muszę musimy
      2nd musisz musicie
      3rd musi muszą
      impersonal musi się
      past tense 1st musiałem,
      -(e)m musiał
      musiałam,
      -(e)m musiała
      musiałom,
      -(e)m musiało
      musieliśmy,
      -(e)śmy musieli
      musiałyśmy,
      -(e)śmy musiały
      2nd musiałeś,
      -(e)ś musiał
      musiałaś,
      -(e)ś musiała
      musiałoś,
      -(e)ś musiało
      musieliście,
      -(e)ście musieli
      musiałyście,
      -(e)ście musiały
      3rd musiał musiała musiało musieli musiały
      future tense 1st będę musiał,
      będę musieć
      będę musiała,
      będę musieć
      będę musiało,
      będę musieć
      będziemy musieli,
      będziemy musieć
      będziemy musiały,
      będziemy musieć
      2nd będziesz musiał,
      będziesz musieć
      będziesz musiała,
      będziesz musieć
      będziesz musiało,
      będziesz musieć
      będziecie musieli,
      będziecie musieć
      będziecie musiały,
      będziecie musieć
      3rd będzie musiał,
      będzie musieć
      będzie musiała,
      będzie musieć
      będzie musiało,
      będzie musieć
      będą musieli,
      będą musieć
      będą musiały,
      będą musieć
      impersonal będzie musieć się
      conditional 1st musiałbym,
      bym musiał
      musiałabym,
      bym musiała
      musiałobym,
      bym musiało
      musielibyśmy,
      byśmy musieli
      musiałybyśmy,
      byśmy musiały
      2nd musiałbyś,
      byś musiał
      musiałabyś,
      byś musiała
      musiałobyś,
      byś musiało
      musielibyście,
      byście musieli
      musiałybyście,
      byście musiały
      3rd musiałby,
      by musiał
      musiałaby,
      by musiała
      musiałoby,
      by musiało
      musieliby,
      by musieli
      musiałyby,
      by musiały
      imperative 1st
      2nd
      3rd
      active adjectival participle muszący musząca muszące muszący muszące
      contemporary adverbial participle musząc

      Derived terms

      verbs
      adjective

      Descendants

      Trivia

      According to Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej (1990), musieć is one of the most used words in Polish, appearing 89 times in scientific texts, 46 times in news, 129 times in essays, 181 times in fiction, and 302 times in plays, each out of a corpus of 100,000 words, totaling 747 times, making it the 60th most common word in a corpus of 500,000 words.[3]

      References

      1. ^ Bańkowski, Andrzej (2000) “musić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
      2. ^ Boryś, Wiesław (2005) “musieć”, in Słownik etymologiczny języka polskiego (in Polish), Kraków: Wydawnictwo Literackie, →ISBN
      3. ^ Ida Kurcz (1990) “musieć”, in Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej [Frequency dictionary of the Polish language] (in Polish), volume 1, Kraków, Warszawa: Polska Akademia Nauk. Instytut Języka Polskiego, page 259

      Further reading

      Silesian

      Etymology

        Inherited from Old Polish musieć.

        Pronunciation

        • IPA(key): /ˈmu.ɕɛt͡ɕ/
        • Audio:(file)
        • Rhymes: -uɕɛt͡ɕ
        • Syllabification: mu‧sieć

        Verb

        musieć impf

        1. (intransitive, auxiliary) to have to, to need to, must (to be obliged to)
        2. (intransitive, auxiliary) to have to, must; used to indicate certainty

        Conjugation

        This verb needs an inflection-table template.

        Further reading