nobilitate

English

Etymology

From Latin nōbilitātus, past participle of nōbilitāre.

Verb

nobilitate (third-person singular simple present nobilitates, present participle nobilitating, simple past and past participle nobilitated)

  1. (obsolete, transitive) To make noble; to ennoble; to exalt.

Further reading

References

Interlingua

Noun

nobilitate (plural nobilitates)

  1. nobility

Italian

Pronunciation

  • IPA(key): /no.bi.liˈta.te/
  • Rhymes: -ate
  • Hyphenation: no‧bi‧li‧tà‧te

Etymology 1

Noun

nobilitate f (plural nobilitati)

  1. Old Italian form of nobiltà

Etymology 2

Participle

nobilitate f pl

  1. feminine plural of nobilitato

Etymology 3

Verb

nobilitate

  1. inflection of nobilitare:
    1. second-person plural present indicative
    2. second-person plural imperative

Latin

Noun

nōbilitāte f

  1. ablative singular of nōbilitās (nobility)

Participle

nōbilitāte

  1. vocative masculine singular of nōbilitātus

Romanian

Etymology

Borrowed from Latin nobilitas. Equivalent to nobil +‎ -itate.

Noun

nobilitate f (plural nobilități)

  1. noble

Declension

Declension of nobilitate
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative-accusative nobilitate nobilitatea nobilități nobilitățile
genitive-dative nobilități nobilității nobilități nobilităților
vocative nobilitate, nobilitateo nobilităților