ontmoedigen

Dutch

Etymology

From moedig +‎ ont- -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈmu.də.ɣə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

ontmoedigen

  1. discourage (to take away or reduce the willingness)

Conjugation

Conjugation of ontmoedigen (weak, prefixed)
infinitive ontmoedigen
past singular ontmoedigde
past participle ontmoedigd
infinitive ontmoedigen
gerund ontmoedigen n
present tense past tense
1st person singular ontmoedig ontmoedigde
2nd person sing. (jij) ontmoedigt, ontmoedig2 ontmoedigde
2nd person sing. (u) ontmoedigt ontmoedigde
2nd person sing. (gij) ontmoedigt ontmoedigde
3rd person singular ontmoedigt ontmoedigde
plural ontmoedigen ontmoedigden
subjunctive sing.1 ontmoedige ontmoedigde
subjunctive plur.1 ontmoedigen ontmoedigden
imperative sing. ontmoedig
imperative plur.1 ontmoedigt
participles ontmoedigend ontmoedigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.