ontschijnen

Dutch

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈsxɛi̯.nə(n)/
  • Hyphenation: ont‧schij‧nen
  • Rhymes: -ɛi̯nən

Etymology 1

From Middle Dutch ontschinen. Equivalent to ont- (de-, un-) +‎ schijnen (“to shine”).

Verb

ontschijnen

  1. (intransitive) to lose its shine
Conjugation
Conjugation of ontschijnen (strong class 1, prefixed)
infinitive ontschijnen
past singular ontscheen
past participle ontschenen
infinitive ontschijnen
gerund ontschijnen n
present tense past tense
1st person singular ontschijn ontscheen
2nd person sing. (jij) ontschijnt, ontschijn2 ontscheen
2nd person sing. (u) ontschijnt ontscheen
2nd person sing. (gij) ontschijnt ontscheent
3rd person singular ontschijnt ontscheen
plural ontschijnen ontschenen
subjunctive sing.1 ontschijne ontschene
subjunctive plur.1 ontschijnen ontschenen
imperative sing. ontschijn
imperative plur.1 ontschijnt
participles ontschijnend ontschenen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

From ont- (inchoative) +‎ schijnen (“to shine”).

Verb

ontschijnen

  1. (intransitive) to start shining
Conjugation
Conjugation of ontschijnen (strong class 1, prefixed)
infinitive ontschijnen
past singular ontscheen
past participle ontschenen
infinitive ontschijnen
gerund ontschijnen n
present tense past tense
1st person singular ontschijn ontscheen
2nd person sing. (jij) ontschijnt, ontschijn2 ontscheen
2nd person sing. (u) ontschijnt ontscheen
2nd person sing. (gij) ontschijnt ontscheent
3rd person singular ontschijnt ontscheen
plural ontschijnen ontschenen
subjunctive sing.1 ontschijne ontschene
subjunctive plur.1 ontschijnen ontschenen
imperative sing. ontschijn
imperative plur.1 ontschijnt
participles ontschijnend ontschenen
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.