ontweldigen

Dutch

Etymology

From geweldig +‎ ont- -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈʋɛl.də.xə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ont‧wel‧di‧gen

Verb

ontweldigen

  1. to take away by force, to plunder

Conjugation

Conjugation of ontweldigen (weak, prefixed)
infinitive ontweldigen
past singular ontweldigde
past participle ontweldigd
infinitive ontweldigen
gerund ontweldigen n
present tense past tense
1st person singular ontweldig ontweldigde
2nd person sing. (jij) ontweldigt, ontweldig2 ontweldigde
2nd person sing. (u) ontweldigt ontweldigde
2nd person sing. (gij) ontweldigt ontweldigde
3rd person singular ontweldigt ontweldigde
plural ontweldigen ontweldigden
subjunctive sing.1 ontweldige ontweldigde
subjunctive plur.1 ontweldigen ontweldigden
imperative sing. ontweldig
imperative plur.1 ontweldigt
participles ontweldigend ontweldigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.