ontwijzen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontwisen. Equivalent to ont- +‎ wijzen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈʋɛi̯zə(n)/
  • Hyphenation: ont‧wij‧zen
  • Rhymes: -ɛi̯zən

Verb

ontwijzen

  1. (transitive, obsolete) to deprive by verdict

Conjugation

Conjugation of ontwijzen (strong class 1, prefixed)
infinitive ontwijzen
past singular ontwees
past participle ontwezen
infinitive ontwijzen
gerund ontwijzen n
present tense past tense
1st person singular ontwijs ontwees
2nd person sing. (jij) ontwijst, ontwijs2 ontwees
2nd person sing. (u) ontwijst ontwees
2nd person sing. (gij) ontwijst ontweest
3rd person singular ontwijst ontwees
plural ontwijzen ontwezen
subjunctive sing.1 ontwijze ontweze
subjunctive plur.1 ontwijzen ontwezen
imperative sing. ontwijs
imperative plur.1 ontwijst
participles ontwijzend ontwezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.