opbokken

Dutch

Etymology

From op +‎ bok +‎ -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɔpˌbɔ.kə(n)/
  • Hyphenation: op‧bok‧ken

Verb

opbokken

  1. (intransitive, colloquial, Netherlands) to get lost, to go away
    Synonyms: ophoepelen, oprotten, opsodemieteren
    Opbokken met je jutezakken, belletjeleller!
    Take your burlap sacks and take a hike, ding-dong ditching dipshit!

Usage notes

Seldom conjugated, instead the infinite is often used imperatively.

Conjugation

Conjugation of opbokken (weak, separable)
infinitive opbokken
past singular bokte op
past participle opgebokt
infinitive opbokken
gerund opbokken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bok op bokte op opbok opbokte
2nd person sing. (jij) bokt op, bok op2 bokte op opbokt opbokte
2nd person sing. (u) bokt op bokte op opbokt opbokte
2nd person sing. (gij) bokt op bokte op opbokt opbokte
3rd person singular bokt op bokte op opbokt opbokte
plural bokken op bokten op opbokken opbokten
subjunctive sing.1 bokke op bokte op opbokke opbokte
subjunctive plur.1 bokken op bokten op opbokken opbokten
imperative sing. bok op
imperative plur.1 bokt op
participles opbokkend opgebokt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.