przymówienie

Old Polish

Etymology

    From przymówić +‎ -enie. First attested in c. 1500.

    Pronunciation

    • IPA(key): (10th–15th CE) /pr̝imɔːvʲɛɲɛː/
    • IPA(key): (15th CE) /pr̝imovʲɛɲe/

    Noun

    przymówienie n

    1. speech
      Synonym: mowa
      • 1875 [End of the 15th century], Stanisław Motty, editor, Książeczka do nabożeństwa Jadwigi księżniczki polskiej[1], Modlitewnik Nawojki, page 52:
        Kyedy k thobye schedl, przymowyl szye k thobye takym przymowyenym
        [Kiedy k tobie szedł, przymowił sie k tobie takim przymowienim]
    adjective
    verbs

    Descendants

    • Polish: przymówienie

    References

    • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “przymówienie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

    Polish

    Etymology

      Inherited from Old Polish przymówienie. By surface analysis, przymówić +‎ -enie.

      Pronunciation

      • IPA(key): /pʂɘ.muˈvjɛ.ɲɛ/
      • Rhymes: -ɛɲɛ
      • Syllabification: przy‧mó‧wie‧nie

      Noun

      przymówienie n

      1. verbal noun of przymówić

      Declension

      Further reading